Na 2.250 minuten competitievoetbal stond SVW zondagmiddag om tien voor vijf in Alphen aan de Rijn met lege handen. Ontdaan stapten de volgelingen van Hans van Dongen, zelf ook nauwelijks aanspreekbaar, de kleedkamer in. Het seizoen 1990-1991 zat erop, de prijzen waren verdeeld. Door anderen en die klap moet bij de Mollenburgse hoogvlieger ongelooflijk hard zijn aangekomen.
Het Haarlemse EDO had het huiswerk goed gemaakt en won niet eens onverdiend met 2-0, maar de weer massaal meegereisde SVW-aanhang wees meteen na afloop, niet helemaal ten onrechte, op de manier waarop Hans Stout en Perry Leydsman hardhandig uit de wedstrijd waren gewerkt. Natuurlijk moest ook de prima leidende scheidsrechter Floors het ontgelden, omdat die halverwege de tweede helft inderdaad de fout in ging.
Op dat moment zeilde de zojuist voor Perry Leydsman ingevallen Peter de Jongh bij een 1-0 stand het Haarlemse strafschopgebied in. Zijn inzet passeerde sluispost Cees Koster ook wel, maar toen De Jongh het beslissende tikje wilde geven, stak de ballenvanger handen en voeten omhoog en dwong hij De Jongh tot een onvrijwillige valpartij. De pingel, die terecht zou zijn geweest, bleef echter uit. Het was de enige fout die Floors maakte, maar wel een kostbare.
SVW, spelend zonder de geschorste Gijs Dekker, was ook niet de mindere ploeg, maar wel de minst slimme, want EDO rukte alle routine uit de kast om de door haar gevreesde Gorinchemse equipe in bedwang te houden. Onder aanvoering van de uitblinkende voorstopper Stanley Brouwer lukte dat ook, maar niet op een manier waar SVW gecharmeerd van zal zijn geweest. EDO zocht de door Floors gedicteerde grens van het toelaatbare op en dat resulteerde voor Hans Stout (al na vijf minuten) en Perry Leydsman in knotsdikke enkels, die verder spelen onmogelijk maakte. Stout probeerde het op halve kracht tot net in de tweede helft en Leydsman hield het slechts een tiental minuten langer vol. Op dat moment keek SVW dus al tegen een achterstand aan, want in de allerlaatste minuut van de eerste helft had EDO na een hele ris fouten bij SVW de leiding genomen. Marcel de Vries leed op vijandelijke helft knullig balverlies, waarna Pierre Scheffers een niet zo lastige inzet uit de vingers liet glippen. Toen Fred de Boon vervolgens ook nog eens besloot door het centrum uit te verdedigen en maatje vijf tot voor het voetje van Ted Verdonkschot stuiterde, was het eigenlijk al gebeurd met de koopman, al krulde de pegel zich wel via een Gorinchems lichaam tegen het garen.
Te lief
De Haarlemse voorsprong was op dat moment zeker niet verdiend, omdat SVW door kopballen van René Hammer en Lermo Carlo nog het dichtst bij de openingstreffer was geweest. Wel was op dat moment duidelijk dat de streepjes het karwei te lief en te weinig brutaal aanpakten. In het tweede deel van de overigens matige partij moesten Stout en Leydsman dus al snel geblesseerd inrukken en was EDO – SVW vooral na het niet toekennen van de strafschop aan Peter de Jongh in feite ook beslist. Want hoewel De Jongh keihard werkte en Leydsman’ stand-in Willemse zelfs heel sterk speelde, ontbeerde het SVW daarna natuurlijk aan stootkracht. Alleen Lermo Carlo was nog een keer dichtbij een treffer, maar zijn inzet vloog naast het heiligdom van Koster, die tien minuten voor het einde het veld over mocht stormen toen invaller Sprengers aan de andere kant Pierre Scheffers van dichtbij klopte en zo de beslissing forceerde.
Voor de vierde opeenvolgende keer lukte het dus niet. Een heel seizoen hing SVW er tegenaan en vandaar dat de teleurstelling zo terecht was. Het ‘volgend seizoen beter’, waarmee een supporter de spelers probeerde op te beuren werd niet gehoord. Iedereen wist namelijk dat het dit seizoen maar net iets beter had gemoeten, maar dat dat niet is gelukt mag de ploeg, die met Alphense Boys de smaak in de eerste klasse maakte, niet verweten worden. De rit duurde gewoon een halte te lang en EDO deed er zijn maal mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten