SVW - SC Everstein 0-1 "Vizier niet op scherp bij SVW"

Terwijl bijna alle duels in de regio zijn afgelast, voetbalt SVW gewoon op het eigen kunstgras tegen virtueel koploper SC Everstein. Met vele neutrale toeschouwers langs de lijn, staan er toch zo’n 250 mensen rondom het veld om dit duel te bekijken. Met de uitslag van het uitduel (2-2) nog in het achterhoofd, moet er in Gorinchem toch wel iets te halen zijn voor de streepjes. Niets in minder waar, want Everstein wandelt met een 0-1 zege en het koploperschap in 2F van het veld.
En daar zag het in de beginfase toch allerminst naar uit. SVW drukt de opponent naar achteren met goed voetbal en in het eerste kwartier zijn er al kansen voor onder andere Dennis van Munster en Tugay Tursucu, die beiden niet tot scoren komen. Aan de andere kant is wel direct raak als Dokman de bal vanaf de linkerflank voor trekt en Guillermo Ooft is er als de kippen bij om de openingstreffer te scoren, 0-1.
Na de kantwisseling slalomt Everstein binnen de minuut door de SVW-defensie, maar het schot kan worden gestuit door de Gorinchemse goalie, Van de Boor. SVW opteert veelal voor de lange bal, die vaak niet aankomt of eenvoudig te verdedigen is door Everstein. Hierdoor komen de Gorinchemmers niet echt tot uitgespeelde kansen, al komt Toefik El Amghar een teentje tekort om een prima indraaiende voorzet binnen te tikken. Naarmate de tijd verstrijkt groeien de frustraties aan Gorinchemse zijde en dat resulteert vlak voor tijd in een overtreding van, de in de tweede helft ingevallen, Sander Antonio. Scheidsrechter de Jong twijfelt niet en trekt direct de rode kaart uit zijn achterzak. Het is het trieste slotakkoord van een niet al te beste wedstrijd, waarin SVW net was tekort kwam om puntgewin aan deze wedstrijd over te houden. Volgende week wacht het belangrijke duel tegen een rechtstreekse concurrent: Sleeuwijk – SVW.

Zaterdag 29 januari 2011
SVW – SC Everstein 0-1 (0-1)
33. Guillermo Ooft 0-1

Bijzonderheid:
89. rood: Sander Antonio (SVW)

Meerkerk - SVW 1-1 "Streepjes pakken knap winstpunt in Meerkerk"

SVW sleept een dik verdiend punt uit het vuur in Meerkerk. Op basis van een gezonde dosis strijdlust komt het, nog altijd door vele afwezigen geplaagde SVW, tot diverse doelkansen en weet het zo een winstpunt naar Gorinchem te brengen.

Al in de 3e minuut is SVW gevaarlijk als Bennie Boeijink op links doorbreekt en de bal in het zijnet knalt, in plaats van af te leggen op één van de twee bijsluitende medespelers. Na een klein half uur moet SVW-goalie Edwin van der Zouwen, die de zieke Geoffrey van de Boor vervangt, twee keer handelend optreden. Van der Zouwen brengt tot twee keer toe prima redding op de Meerkerkse schoten. De grootste kans voor rust is voor de streepjes: De hard werkende Dennis van Munster breekt op snelheid door de Meerkerkse defensie en SVW komt met twee-tegen-één voor de goal. Helaas ziet Van Munster de goed meegelopen Toefik El Amghar over het hoofd en produceert hij een schotje recht in de handen van de Meerkerkse doelman Van Zessen.

Na rust drukt Meerkerk de Gorinchemse formatie even wat verder naar achteren en dit leidt tot een grote kans in de 52e minuut, de Meerkerkse spits zoekt het doel echter veel te hoog. Vier minuten later is het dan wel raak, wanneer een voorzet vanaf de rechterflank voor de voeten valt van Ruud Vink, die wel raad weet met deze kans: 1-0. De voorsprong zal echter van zeer korte duur zijn. Want nog geen twee minuten na de Meerkerkse goal zorgt Tayfun Yaman alweer voor de 1-1 in de 58e minuut. Zijn indraaiende bal wordt door niets en niemand geraakt en ploft pardoes in de verre hoek. In het resterende half uur nemen beide teams geen grote risico’s meer, zodat 1-1 een prima eindstand is van een leuke, op en neer golvende wedstrijd.

Zaterdag 22 januari 2011
Meerkerk – SVW 1-1 (0-0)
56. Ruud Vink 1-0
58. Tayfun Yaman 1-1

SVW 100 jaar: historische foto's

SVW - Almkerk 0-1 "Rentree Kees van Baalen helaas van korte duur"

Een zwaar gehavend SVW treedt vandaag aan tegen middenmoter Almkerk. Door diverse oorzaken (schorsingen, blessures) zijn aan Gorinchemse zijde afwezig: Ruben van der Werff, Dennis Vroegh, Dennis van Munster, Bjorn Trapman, Michael Boon en Toefik El Amghar. Trainer Rob Colijn moet dan ook flink puzzelen om tot een opstelling te komen. De 38-jarige trainer van het 2e elftal, Kees van Baalen, is bereid om de ploeg te helpen en neemt zijn vertrouwde positie in het hart van de defensie weer in. De rentree zal echter van korte duur zijn. Na vijf minuten slaat het noodlot al toe, wanneer Van Baalen bij een stevige tackle op het middenveld geblesseerd op het veld achterblijft. Van Baalen moet direct vervangen worden. Een flinke klap voor een toch al gehavend SVW.

Almkerk neemt het initiatief in de wedstrijd en komt tot enige mogelijkheden, zonder nu echt grote doelkansen af te dwingen. SVW moet het hebben van de lange bal op de enige spits, Tugay Tursucu. In de 22e minuut ontvangt Tursucu een diepe bal en het is de eerste keer dat SVW gevaarlijk dreigt te worden voor de Almkerkse goal. Na zo’n 25 minuten voetbal is het weer Almkerk, dat van zich laat horen door een vrije trap snoeihard op de lat boven SVW-goalie Van de Boor te knallen. Vlak voor rust doet SVW nogmaals van zich spreken via een hard schot van Tursucu, dat net over het doel vliegt.

Na rust is er vooral veel balverlies te noteren bij beide teams, het goede voetbal is ver te zoeken. Het is dan ook een klutsgoal die de wedstrijd beslist. Na een paar flipperkastballen komt het leer dan uiteindelijk terecht bij Mark van Noorloos, die er als de kippen bij is om in de 58e minuut de 0-1 binnen te schuiven. In het resterende half uur komt SVW nog tot een mogelijkheid voor de ingevallen Mark Kramer, die net een teenlengte tekort komt om te scoren. Het zal bij 0-1 blijven.

SVW – Almkerk 0-1 (0-0)
58. Mark van Noorloos 0-1

SVW 100 jaar: De anekdote “Theo Aalbers kwam even over” (1984)

Hij was er weer. Theo Aalbers, zichtbaar geschokt door de reeks matige resultaten van SVW, achtte het de hoogste tijd weer eens plaats te nemen op de tribune van het zonovergoten Mollenburg. En dus ging de trukendoos wagenwijd open. De toekomstig preses van FC Utrecht had overal oog voor. SVW was veranderd van dug-out (“om de grensrechter in de gaten te houden”) en speelde zonder shirtreclame (“dat kan toch niet”). Ook raakte hij geïrriteerd door de zeer matige prestatie voor de pauze en dus volgde er in de pauze een “donderspeech” van de meedenker-bij-uitstek. Het hielp niet en dat kwam in de ogen van Aalbers vooral door arbiter Govers, met wie hij twee seizoenen terug bij DWC bijna op de vuist ging. “Wedden dat de bal nog een keer op de stip gaat?” Niemand wedde, maar Govers schonk het gelijk aan Aalbers door het leer in de laatste minuut op de stip te leggen. En daarover wond de bankdirecteur zich op. “Hoe is het mogelijk dat zo’n kl**tz*k mag fluiten! Hij snapt helemaal niets van dit spelletje! Had ik hem twee jaar geleden maar goed geraakt!”, aldus de voormalige SVW-prases tegen een schone dame in de overbevolkte bestuurskamer. En die dame lachte: “Ik vind dat mijn man het goed doet”. Snel hees Theo zich in de jas en zette koers richting kantine. Dat hij geweest was wist iedereen.

SVW 100 jaar: De Schouders eronder – Theo Aalbers nieuwe sterke man SVW (februari 1979)

Medio 1977 verklaarde voorzitter Toon den Uyl van SVW reeds, dat hij in 1979 de hamer zou neerleggen. Een opvolger voor de man, die SVW 40 jaar als bestuurslid heeft gediend, waarvan 25 jaar als voorzitter, zou moeilijk te vinden zijn. Zeker, indien gezocht zou worden naar een man van het kaliber Toon den Uyl zelve. Uiteindelijk kwam de scheidende voorzitter zelf met een serieuze kandidaat. Theo Aalbers, 41 jaar, woonachtig in Leerdam en bedrijvig als directeur van de Gorcumse NMB-vestiging.

“Ze weten wel wie ze daar nemen, een kasstuk, een organisator en een stimulator. Voor een vereniging een man met goud in zijn handen”. Aldus luidde het commentaar van sportredacteur Van der Eyk van De Gelderlander, tevens bestuurslid van de eerste klasser Leones te Leeuwen, een geografisch lastig gelegen plaatsje in het Land van Maas en Waal.

Afdelingsclub
Aalbers startte zijn voetballoopbaan bij de afdelingsclub Wisch uit Terborg, de Achterhoek dus. Op 29-jarige leeftijd werd hij aangesteld als filiaalbeheerder der NMB te Beneden-Leeuwen. Hij bleef daar niet lang onopgemerkt. “Nee, je bent daar nieuwkomer en je raakt dus bekend om het feit dat je bij zo’n bank werkt. De mensen komen je om steun vragen. Ook in Beneden-Leeuwen deed men dat. Er was een stichting, De Hoge Zevend genaamd, welke werkte aan de realisatie van diverse recreatieve gelegenheden. Ik ben daar vanaf de beginne voorzitter geweest. Ook bezocht ik regelmatig het terrein van de v.v. Leones, een middenmoter in de eerste klas. Ik ben van huis uit en in hart en nieren voetballiefhebber en dus was de link Leones – Aalbers snel gelegd. Goed, ik heb een jaar rondgekeken en heb aan het eind van die periode het toenmalige bestuur een ‘blauwdruk’ van de vereniging kunnen voorleggen. Mijn mening was namelijk dat de organisatie aan verbetering toe was. Men kon kiezen, of meedraaien op bescheiden niveau of trachten een trede hoger te komen. Men koos voor het laatste”.

“Wij zijn bij de jeugd begonnen. Dat kon uiteraard pas na verloop van circa 3 jaar zijn vruchten gaan afwerpen. Leones degradeerde in die periode ook nog eens. Intussen was ik wedstrijdsecretaris en leider van het 2e elftal geworden. Helaas kreeg de toenmalige voorzitter in 1974 een hartinfarct en werd ik als vice-voorzitter aangewezen zijn plaats in te nemen. Tevens werd ik leider van het eerste elftal. Het vorig jaar is Leones dan definitief doorgestoten. Kampioen, promotie naar de eerste klas en momenteel ook in die eerste klas op kop. Dit seizoen dien ik als leider uit, is ook een belofte die ik aan de spelers heb moeten maken”.

Dhr. Van der Eyk: “Hij heeft Leones zo’n beetje gecorrigeerd. Wij hadden wel een breed kader dat echter op een verkeerde manier werkte. Aalbers is toen de man geweest, die de zaak wilde renoveren, om die term maar eens te gebruiken. Dat is niet altijd even gemakkelijk geweest. Zijn motto was dat de beste democratie een dictatuur was en daar heeft hij naar gehandeld. Daar moest men aan wennen. De mensen gingen pas vertrouwen in hem krijgen toen men bemerkte dat hij vrijwel altijd gelijk kreeg. Onder zijn leiding kon Beneden-Leeuwen in het bezit komen van een overdekt annex openluchtzwembad, een sporthal met ontspanningsruimte, een dorpshuis in zowel Beneden- als Boven-Leeuwen. Hij was bestuurslid van de tennisclub Lewabo, adviseuradministrateur der Winkeliersvereniging, secretaris der Gemeentelijke Welzijnsraad. Hij is zelfs nog twee keer Prins Carnaval geweest. Ik zou nog wel even door kunnen gaan. De man stimuleert zijn gehele omgeving. Zijn vertrek naar Gorinchem is voor onze gemeenschap een danig verlies geweest”.

Instelling
Het was, het zij reeds vermeld, Den Uyl zelf die een opvolger zocht. Als niemand anders weet Den Uyl, wat het betekent om voorzitter van een vereniging als SVW te zijn. De man van de “gouden greep” hierover: “Aalbers is in mijn ogen een man, die voor SVW van geweldige betekenis gaat worden, daarvan ben ik overtuigd. Hij is goudeerlijk, neemt geen blad voor de mond, kan en durft te bluffen maar toont boven alles een grandioze instelling, dat hij daarmee een ander inspireert. Zijn ideeën maken mij zelfs tien jaar jonger. Onmogelijk eigenlijk.”

Aalbers is al geruime tijd bezig om SVW te ontleden. Een nieuwe “blauwdruk” is in wording, een reorganisatie op Mollenburg lijkt een kwestie van tijd. “Ik kom hier niet de bink uithangen. De opzet is, dat ik daadwerkelijk bij ga dragen aan een beter, een sterker SVW, niet alleen prestatief, maar zeker ook recreatief. Ik heb sinds 1977 heel wat rondgekeken op de Gorinchemse voetbalvelden. GJS, Raptim, zeker ook Unitas, dat heel sterk mijn bewondering heeft afgedwongen en dus SVW. Dat SVW kan een grote toekomst voor zich hebben. Het karakter der vereniging is daarop ingesteld. Maar dan moet de organisatie wel perfect zijn of althans die perfectie benaderen. Daar werk ik aan. Iedereen moet in de juiste positie gemanoeuvreerd worden. Daar zijn waar hij voor de vereniging de meeste waarde heeft. Een wedstrijdsecretaris moet gaan ballen oppompen. Daar zijn anderen voor. De werkzaamheden dienen gecoördineerd te worden. Dat ontbreekt hier op veel punten. De jeugd bijvoorbeeld, zat danig in de problemen. Daar moet verbetering in komen. Eigen teelt is van levensbelang voor vrijwel iedere vereniging. SVW behoeft weinig vertrouwen te hebben in de jeugd zoals die op dit moment aanwezig is. Dat moet veranderen. Vanuit het bestuur ook meer begeleid worden. Alert reageren, niet als het te laat is. Zoals ik de zaken nu kan bekijken, moet het mogelijk zijn om SVW binnen 5 jaar rijp te maken voor de hoofdklasse. Let wel, rijp zijn. Speelt men op dat moment een leuke pot mee in de 1e klas dan ben ik ook redelijk tevreden. Bevinden we ons ergens in de 3e klas, dan kan men dat mij aanrekenen. Ik zou dan erg teleurgesteld zijn.”

Nogmaals Dhr. Van der Eyk: “Aalbers kan ontzettend moeilijk verliezen. Hij kan dan enorm tekeer gaan. Een scheidsrechter, een tegenstander, er blijft weinig tot niets van heel. Maar hij kan ook vergeten. Is veeleisend, dat zeker, maar ook toegeeflijk. Leones gaat binnenkort waarschijnlijk voor een tweede keer naar Spanje voor een trainingsweekend. Dat is voor een groot deel te danken aan Aalbers. Diezelfde mensen wijst hij er echter wel op dat een 1e en 2e elftal nimmer voor eigen plezier kunnen gaan lopen voetballen. Zij hebben verplichtingen ten opzichte van de gehele achterban. Gebeurt dat niet, komt men die verplichtingen niet na, dan kan hij niets en niemand ontziend tekeer gaan.”

Gezien het verleden van Aalbers lijkt de optelsom Aalbers, SVW, bedrijfsleven snel gemaakt. Hoe ziet hij het zogenaamde “semi-amateurisme” eigenlijk?
“Ik ben daar voorstander van. Ik ben een voorstander van prestatief werken. Die prestatie is inherent aan je organisatie en zo’n organisatie kost geld, veel geld. Dat moet er dus komen. Kosten die spelers maken om ten dienste van die vereniging die vereiste prestatie te leveren moet je vergoeden en daar moet je beslist niet krenterig in zijn. Ieder zijn evenredig deel. Een trainer mag veel geld kosten. Daar verwacht ik binnen een jaar ook geen wonderen van, maar blijft na drie jaar het succes nog uit, dan moet er ingegrepen worden. Niet doormodderen, omswitchen. Dan ben ik hard, moet dat ook zijn ten dienste van een vereniging. Neem een Unitas. Degraderen na een afschuwelijk jaar. Maar zie, waar andere verenigingen jaren voor nodig hebben wordt bij Unitas in 1 jaar gerealiseerd. Een totale opleving. Het 1e draait mee, maar ook het 2e en 3e. De jeugd geeft alle hoop voor een zonnige toekomst. Daar moeten wij ook naar toe. De schouders eronder, de blik op oneindig en samen naar die top toewerken. Daarvoor is het nodig, dat er een goede discipline heerst binnen de vereniging. Is nog niet helemaal het geval, maar daar zal snel verandering in moeten gaan komen.”

Onbegrijpelijk
SVW hakt nog wel eens in op de slechte verstandhouding, die er zou heersen tussen de pers en SVW, waarbij de schuld zou liggen bij de pers, terwijl SVW het nogal zwaar lijdend voorwerp zou zijn. De visie van Aalbers: “Onbegrijpelijk wat men hier flikt. Regelmatig wordt via de Mollneburg Koerier op een totaal zinloze manier bekritiseerd. Wat ik regelmatig lees is helemaal niet negatief voor SVW, een verslaggever moet signaleren dat een bepaalde ploeg slecht speelt, dat is hij verplicht ten opzichte van zijn lezerskring. Als SVW slecht heeft gespeeld vindt men botweg dat de pers eens wat meer moet letten op hoe mooi de velden er wel bijliggen en hoe voortreffelijk de koffie wel was. Onzin, als SVW slecht heeft gespeeld mag, nee moet die pers dat vermelden. Is ook normaal. Daar moet niet over gezeurd worden. Die pers is bij SVW een onderwerp waar veel over gediscussieerd wordt, ook over Unitas trouwens, zo van wij zijn de arbeidersclub en zij de elite. Wat een onzin toch. Nog even en we zitten met een enorm minderwaardigheidscomplex ten opzichte van Unitas.”
“Kijk, Unitas doet het meer dan goed. Daar kunnen we alleen maar een goed voorbeeld aan hebben. De pers tracht ook zijn best te doen. Als vereniging zijn er een aantal instanties waarmee je zo goed mogelijk moet trachten samen te werken. Dat zijn gemeente en provincie, KNVB, de pers en het bedrijfsleven. Ja, ook dat bedrijfsleven is daarbij zeer belangrijk. Het is immers lang niet ondenkbaar, dat juist dat bedrijfsleven binnen afzienbare tijd de drijfveer van de voetbalsport kan zijn. Mijn werkgever stuwt zijn mensen naar die verenigingen toe. Het stimuleert een groeiende populariteit van een bank bijvoorbeeld. Die verenigingen kosten alleen maar geld, maar het kan zeker rendement opleveren. Bedrijven zien dat ook al in dat kan de aanzet zijn voor de voetbalsport om zich financieel middels de steun van datzelfde bedrijfsleven in veiligheid te brengen.”

Goed voorbeeld
Den Uyl is een persoonlijkheid, een man ook die vooral binnen de kringen van SVW enorm populair is. Aalbers lijkt ook een persoonlijkheid. De verschillen?
“Ik ga trachten het anders te doen dan Den Uyl. Daarmee bedoel ik zeker niet te zeggen, dat hij het slecht heeft gedaan. Integendeel, als men later kan zeggen, dat ik het net zo goed als Den Uyl heb gedaan, ben ik zeer tevreden. Ik moet het wel anders gaan doen. Dat brengt de tegenwoordige tijd met zich mee. Je moet motiveren, dat komt niet meer vanzelf, zoals dat juist vroeger wel het geval was. Een voorbeeld van motivatie. Leones leek het vorig seizoen hard op weg om kampioen te gaan worden in die 2e klas. Ik ga rond de tafel zitten met een aantal jongens en vertel hen dus dat ik geen voorzitter kan blijven aangezien dat moeilijk te combineren viel met mijn werkzaamheden. Ik was en ben nog steeds leider van dat eerste elftal. Ik gaf dus te kennen, dat ik ook die functie aan het einde der competitie zou moeten neerleggen. Dan maar geen kampioen was de unanieme gedachtegang van die jongens. Uiteraard, dat streelde mij wel. Heb ik die jongens beloofd dat, mits zij kampioen worden, ik nog een jaar als leider zou aanblijven. Dat gebeurt nu dus en opnieuw staan we bovenaan. Dat is toch leuk. Dit jaar zijn we al een weekend naar Spanje geweest. Daarvoor moet je mogelijkheden aanboren. Is gebeurd. Was ook een prima stimulans. Binnenkort gaan we waarschijnlijk opnieuw, dit keer naar Barcelona. Het is tevens prima voor de sfeer. Dat zijn van die extra dingen, die het voor de spelers aantrekkelijk maken om hun uiterste best te doen. De toekomst van je vereniging, ik heb het reeds eerder gezegd, ligt ten grondslag aan een perfecte organisatie. Momenteel is die zeker niet prefect. Geen gevolg van het huidige beleid, wel een voldongen feit. En dan zo’n man als Den Uyl, zo iemand moest men in een gouden koets door Gorinchem rijden. Nee, het wordt anders, maar beter zal met zon voorganger toch moeilijk worden.”

Prestatie en recreatie. Zaken die maar zelden samen gaan. Toch moet dat mogelijk zijn!
“Jazeker, daar ben ik van overtuigd. Ga als bestuurslid, dus ook als voorzitter eens na afloop van een wedstrijd bij een 7e elftal in de kleedkamer zitten. Of bij een pupillenelftal. Daar hoor je de problemen en bovendien, dan kun je nog ingrijpen. Geef ook die mensen het gevoel dat ze belangrijk zijn voor SVW, streel hun ego eens, dat heeft iedereen wel eens nodig. Iemand die naar mij toe komt en zegt: “Bekijk jij het maar voorzitter ik kap er mooi mee”, krijgt mijn zegen, maar zeker geen smeekbede om toch alsjeblieft te blijven. Wil iemand met mij over een probleem praten, dan ben ik daartoe altijd bereid.”

Tot slot nog eenmaal Dhr. Van der Eyk: “Aalbers is slim ja. Eerlijk maar wel slim. Hij kreeg in Beneden-Leeuwen het toezicht over de terreinen. Dat was voor de gemeente dan ook een garantie, dat deze er aan het eind der competitie even zo florissant bij lagen als daarvoor. Ons hoofdveld was verlicht en wat zegt Aalbers, dat Leones ook de verenigingen uit de omtrek in de gelegenheid moet stellen om eens een lichtwedstrijd te komen spelen. Iedereen in alle staten natuurlijk. Rivaliteit. Maar goed, de zaak ging toch door. Zo kwamen vele goede voetballers in aanraking met een puike accommodatie, een verlicht terrein en de vereniging Leones. Dat heeft ons geen windeieren gelegd, u begrijpt dat.”

SVW 100 jaar: Triest slot 94 jaar SVW op zondag – Het einde van een tijdperk (mei 2005)

Met gebogen hoofd liepen de spelers van SVW zondag van het veld. Niet eens de 3-8 nederlaag tegen Nieuwenhoorn drukte de stemming. Het besef kwam boven, ook bij het handjevol toeschouwers op het nostalgische sportpark Mollenburg, dat het voor de allerlaatste keer was dat een team van SVW op zondagmiddag een competitiewedstrijd speelde. Na de zomer blijft op zondag een aantal recreatieteams over, competitievoetbal wordt er dan alleen nog op zaterdag gespeeld.
In 1911 werd de roemruchte club opgericht. Vele avonturen en heroïsche prestaties volgen. Nog altijd spreken de stadsderby’s tegen Unitas, voor duizenden toeschouwers, zelfs op het niveau van de Hoofdklasse, tot de verbeelding. Foto’s in de bestuurskamer herinneren eraan, clubmensen koesteren de plakboeken op zolder. Maar het is verleden tijd. Het eerste ‘SVW zondag-team’ sloot die geschiedenis af met een degradatie vanuit de eerste klasse. De trainer en spelers zullen allemaal naar elders vertrekken.

Het lentezonnetje deed nog haar best boven sportpark Mollenburg. Maar een historische voetbalwedstrijd speelde zich af in een triest decor. Voor een handjevol ‘oude getrouwen’ op de nostalgische, houten tribune verloor een improvisatie-elftal van SVW, de allerlaatste ‘zondag 1’ met 3-8 van Nieuwenhoorn. Een historie van 94 jaar is zo goed als afgesloten.

Aan het einde van het seizoen schrijft het bestuur nog maar eens een extra ledenvergadering uit. ‘De leden mogen het zeggen’, zo weet voorzitter Gerard Groenenberg. ‘Dat wordt een belangrijke dag in onze clubhistorie. Dat we stoppen met een competitie-elftal op zondag, dat zit er wel in.’ Zonder spelers en zonder geld is er geen toekomst. ‘Het loont niet meer.’
SVW-zondag wil nu gepast afscheid nemen van de eerste klasse en niet eindigen als een walmend kaarsje gelijk de stadgenoten van Groot Alexander of Raptim. Wat resteert, is het koesteren van prachtige herinneringen en glorieuze momenten.
‘Het is een financieel verhaal. Alleen de club met de grote sponsoren kan overleven’, zo kijkt Groenenberg met een schuin oog naar Unitas. ‘Maar let op, zij beleven over een paar jaar dezelfde problemen als wij nu. Een voetbalclub hoort in een groeiwijk thuis, niet achteraf. Je vrijwilligers en kaderleden vergrijzen, de jeugd woont in Gorinchem-Oost.’

Toch weigert de preses de handdoek in de ring te werpen. ‘Er stonden Groenenbergen aan de basis van deze club, in 1911, dan is het mijn taak om het tot het laatst toe vol te houden. Op zondag blijven recreantenteams actief en sportief gooien we alles op de zaterdagafdeling. Dat zie je in de hele regio gebeuren. Hoeveel serieuze zondagclubs tellen we hier nog?’
Groenenberg krijgt binnenkort van de onlangs aangetreden penningmeester Jaap van der Heiden een analyse van wat er financieel nog kan. ‘Als ik er drie jaar geleden niet in gesprongen was, zou de zondagafdeling toen al ter ziele zijn gegaan. We hebben er nog veel energie in gestoken, zelfs nog de eerste klasse bereikt, maar andere zaken hebben de club daarna aan de rand van de afgrond gebracht. Geen schande, wel jammer, we gooien alles maar op een succesvolle zaterdagafdeling.’

Diaspora
Het huidige zondagelftal raakt sowieso in een diaspora. Zoals de kaarten er nu voor liggen, vertrekt iedereen. ‘Dat gebeurt overal. Bij Nieuwenhoorn gaan straks zeven spelers met hun trainer mee naar Spijkenisse. Clubliefde bestaat bijna niet meer. Maar wij gaan nog wel wat proberen’, zo houdt Groenenberg hoop.
Scheidend trainer Marco ter Braak verwacht anders. Hij neemt er drie (Vincent Goossens, Mohamed Belahcen en Lawrence Kuys) mee naar SC Reeland. Unitas heeft er tenminste vijf op het oog (Danny van Rossum, Hassan Inanli, Michael van Arkel, Marc Damen en Raymond de Haan).
Clubdiamant Richard Smaal vertrekt naar het ambitieuze FC Lienden. Bij de Betuwse club wacht hem Hans Kraay jr. als trainer en is oud-prof Peter Hofstede straks het maatje in de spits. Smaal, tegen Nieuwenhoorn goed voor een echte hattrick, kijkt er naar uit. ‘Zij wilden me echt graag hebben. De interesse van Unitas was ook aantrekkelijk, maar Lienden deed enorm haar best. Dat streelt. Ik had graag op een andere manier afscheid genomen bij SVW. Ik heb hier vijf mooie jaren gehad, maar de club is nu echt op. De publieke belangstelling neemt zienderogen af en ook de selectie valt uit elkaar. Sneu dat het zo eindigt.’

Het slotakkoord van een lange, veelbesproken clubhistorie kan in ieder geval de spelers niet inspireren. Getroffen door vele afzeggingen moest trainer Ter Braak flink puzzelen. Zo werd reserve-keeper Raymond de Haan als diepste spits ingezet. Edwin Willemsen werd bij het verjaardagsfeestje van zijn zoon weggeroepen om het doel te verdedigen. Achteraf zal hij spijt hebben gehad. De eerste bal op doel wist hij nog te keren, maar daarna was er geen houden meer aan. De spitsen van Nieuwenhoorn mochten onbelemmerd hun gang gaan en deden dat dan ook. Met zeven doelpunten in een half uur warmden zij zich op voor de nacompetitie.

Richard Smaal toonde voor de allerlaatste keer op Mollenburg zijn klasse met drie puntgave treffers. Vooral de tweede, met een slalom langs vier verdedigers en de keeper, was van een hoog Zlatan-gehalte. Misschien wel het mooiste doelpunt ooit gemaakt in die 94 jaren.

Verwaarloosd
Marco ter Braak zag het verval binnen een seizoen toeslaan. ‘De club is zo bezig met bestuurszaken dat het eerste zondagelftal volkomen verwaarloosd is. Dat zal bij de zaterdagtak niet anders zijn. Voor de echte clubmensen, de vrijwilligers en de trouwe supporters, zal dit een emotionele dag geweest zijn.’
De allerlaatste competitiewedstrijd op zondagmiddag is voor Dirk Slob geen reden om te treuren. De 49-jarige ‘vice-voorzitter’, de verstandelijk gehandicapte supporter bezoekt alle uit- en thuiswedstrijden met die badge op zijn jas, houdt altijd een goed humeur. ‘Dat komt omdat ik vanmorgen in de kerk was, bij het Leger des Heils.’ Nauwgezet volgt hij de verrichtingen van zijn helden. Van alle wedstrijden maakt hij eigen verslagen, die thuis worden opgeslagen.
Dat Slob voortaan alleen op zaterdag naar het voetballen hoeft, is bij hem nog niet helemaal doorgedrongen. Hij wil het niet geloven. ‘Dan moet ik thuis zitten. Een beetje computeren of zo. Ik kan wel Feyenoord kijken op tv, maar SVW vind ik belangrijker.’

SVW 100 jaar: Zij onderhouden hun “Wembley” (mei 1986)

Ze zijn er vrijwel altijd en noemen Mollenburg het “Kleine Wembley”. Piet van Bavel (49 jaar en 24 jaar lid) en Wout van der Zijden (57 jaar en 15 jaar lid) zijn dagelijks bij SVW te vinden. Samen met een hechte groep medewerkers onderhouden zij het riante sportcomplex.

“Wij zijn trots op ons werk. Vooral de clubs van buiten Gorinchem putten zich vaak uit in het maken van complimenten,” aldus Wout van der Zijden, die vijftien jaar geleden naar Gorinchem kwam en een jaar later al als terreincommissaris in het bestuur zat.
Piet van Bavel zat vroeger in de horeca, om precies te zijn in de Ruto. Toen de zoons Peter en Cees (nu Woudrichem) gingen voetballen besloot hij wat vaker SVW te bezoeken. Het werd uiteindelijk heel vaak. “Vroeger gaf ik er niet zo om, maar nu ben ik helemaal aan SVW verknocht. Je weet hoe dat gaat. Je doet eens wat en van lieverlee krijg je je handen vol. Maar het is dankbaar werk hoor.”
Tot de selecte groep stille werkers behoren ook mensen als Henk van Willigen, Willem Ducardus, Dick Pellikaan, Henk den Anker, Aart Kleppe, Bertus Kraayeveld en Gerrit Legemaate. “We hebben een geweldig en gezellig team. Hoeveel geld we besparen voor de club? Ik weet het niet. Het maakt ook niet uit, we doen dit voor SVW,” zegt Wout van der Zijden, die zijn voorhoofd fronst wanneer hij denkt aan het voornemen van politiek Den Haag om dit soort werk te gaan belasten. “Dat wordt de doodsteek voor heel veel verenigingen. Mensen zoals wij zijn dan genoodzaakt te stoppen.”


Erg blij
Het werkersduo leeft ook fel mee met het eerste elftal, dat kampioen werd. “Geweldig,” zegt Piet van Bavel. “Vooral ook omdat er nu toch behoorlijk wat jongens van SVW in het elftal staan. Persoonlijk vind ik Fred de Boon een kei, maar jongens als een Marcel de Vries, Gerard den Haan, Ton Rietveld, Marcel Kamsteeg en Gijs Dekker doen het goed. Daar ben ik blij mee.”
“We hebben natuurlijk ook een geweldige trainer,” vult Wout aan. “Dat zeg ik niet omdat we kampioen zijn geworden. Ik heb het steeds geroepen. We trekken vaak op met de spelers en dan merk je het ook. Ze hebben vertrouwen in Leen.”
“Weet je met wie we ook prima samenwerken? Met de gemeente en KNVB-consuls. Met Kilwinger, Sterk en Bloemers. De mensen klagen wel eens over een afkeuring en daar kan ik me soms behoorlijk kwaad over maken. Die mensen doen hun werk eerlijk, geloof me nu maar.” Zegt Piet, die drie jaar geleden een ernstige oogoperatie moest ondergaan en zijn eigenlijke werk moest neerleggen.

Traditie
Lichamelijk kan hij klussen als grasmaaien, ballen bijhouden, lijnen trekken etc. nog wel aan. En hij doet het met plezier. “Zoals de sfeer nu is gaan we nog vele jaren door. Toen de sfeer niet zo best was deden we het ook. We zijn teveel verbonden aan SVW. Natuurlijk zijn er weleens wat meningsverschillen, maar ook dat past bij deze club.”
“Noem het maar traditie.” Wout glundert bij het horen van de naam “Klein Wembley”. “Een paar jaar geleden waren hier Engelsen op bezoek in het kader van een internationaal jeugdtoernooi. Toen die mensen op Mollenburg aankwamen vielen de tanden bijna uit hun mond. Little Wembley, zei er één. Toen hebben we dat maar overgenomen.”
Belangrijke mensen dus deze werkers op de achtergrond. Dergelijke mensen zijn voor alle verenigingen onontbeerlijk. Vandaar dat Piet van Bavel en Wout van der Zijden bij SVW niet meer stuk kunnen, net als hun al eerder genoemde medewerkers.

SVW 100 jaar: interview met Richard Smaal (oud-speler van SVW zondag 1)

Wat is je huidige club?
Dit seizoen speel ik bij ’s-Gravendeel. We spelen in de 2e klasse D in district West II. Zaalvoetbal doe ik niet meer. Ben 2,5 jaar geleden gestopt met het zaalvoetbal.

Hoe heb je je periode bij SVW ervaren?
Er heerste een geweldige onderlinge sfeer. Dat kwam ook mede door de vele prijzen die we hebben gepakt. We hadden een groep die met de jaren steeds meer naar elkaar groeide. Er waren ook weinig mutaties in de groep, met een enkele nieuwe speler die erbij kwam elk jaar.

Denk je dat het zaalvoetbal een positieve of negatieve invloed heeft op je prestaties op het veld?
Het zaalvoetbal heeft absoluut een positieve invloed gehad op mijn prestaties op het veld. De twee keer extra in de week trainen en voetballen op het hoogste niveau, daar wordt je niet slechter van. Zeker na de zaalwedstrijden op vrijdag die op het scherpst van de snede werd afgewerkt, had je er profijt van. Dan merkte je dat op zondag het voetbal me wel een stuk makkelijker af ging.

Wat vind je van het Trias Champions Cup Toernooi wat telkens aan het eind van het jaar in de Gorinchemse Oosterbliek wordt gehouden?
Dat is een geweldig toernooi! Ik ken verder niemand die dit op deze manier zo weten te organiseren en zoiets weten te evenaren. Het toernooi is uniek in Nederland. Had graag nog weer eens een wedstrijd willen spelen voor zoveel publiek.

Waarschijnlijk wel één van je belangrijkste goals ooit: de goal in de verlenging tegen Unitas '30, waarmee SVW naar de 1e klasse promoveerde. Beschrijf de goal eens?
In die wedstrijd hadden we al 3 vrije trappen gehad die ik belabberd op het doel had geschoten en de vierde vrije trap diende zich aan. Misschien dat iedere speler op dat moment plaats maakt voor iemand anders of de bal als voorzet richting het doel geeft. Maar ik besloot om, tegen beter weten in, het toch nog een keer te proberen. Dus ik zette me achter de bal en schoot. Ook die bal was niet goed, maar de keeper verwachte mijn schot niet en kwam te laat om de bal nog tegen te houden. De keeper maakte in mijn optiek een grote fout. Maar de vreugde was er niet minder om. (zie foto)


Het was een echte finale, waarin van alles gebeurde. Wat gebeurde er, waardoor er in 1 minuut tijd 3 rode kaarten vielen?
Heb het niet helemaal goed kunnen waarnemen, maar er was een opstootje ontstaan, waardoor er binnen enkele seconden aardig wat mensen op het veld stonden. Gezien het feit dat zij 2 rode kaarten kregen met een 1-0 voorsprong was dit makkelijk uitspelen voor ons.

Het je nog contact met ploeggenoten van toen?
We hebben laatst, ergens in begin juli 2010, met de gehele zondagploeg van destijds gevoetbald bij VV Vuren. Dit was i.v.m. de afscheidwedstrijd van Richard van der Giessen. Er is vooraf heel wat mailverkeer over en weer gegaan met mijn voormalige ploeggenoten en hebben met zijn allen heel wat anekdotes uitgewisseld en herinneringen opgehaald. We hebben die avond ontzettend veel plezier gehad. Dus ja, ik kom op zijn tijd wel wat jongens tegen. En Ferry van Dijk zie ik wekelijks i.v.m. de trainersopleiding TCII in Goes.

Wat is je mooiste goal die je ooit hebt gescoord? En hoe ging die bal erin?
Dat is een moeilijke keuze, maar ik denk dan een aan goal die ik maakte toen ik bij Fluks speelde. Er werd van de linkerkant een lage voorzet voor het doel gegeven en ik liep richting de eerste paal. De keeper ging ook naar die bal, maar ik kon de bal in de draai stiften van de eerste paal, hoog naar de tweede paal, over de keeper heen in de bovenhoek.

In welk systeem en op welke positie komt jouw spel het best tot zijn recht? Of heb je het liefst een vrije rol achter de spitsen?
Speelde het liefst altijd in een twee spitsen systeem. Ook mede omdat wij toen bij SVW de mensen voorin ervoor hadden. Vincent Goosens kon met zijn snelheid een hele verdediging bezig houden en Ferry van Dijk was een balvaste spits waar we de bal makkelijk bij kwijt konden en ik voelde me daarin als een vis in het water. Als vrije speler kon ik lopen waar ik wilde om dan een individuele actie te maken. Maar het gehele team functioneerde ook gewoon het beste in dat systeem.

Er spelen en speelden vele Dordtenaren in Gorinchem voetbal, terwijl dat andersom niet zo is. Wat is volgens jou de reden dat zoveel Dordtse spelers de weg naar de Gorinchemse voetbalvelden en -clubs weten te vinden?
In Dordrecht zit je bij een club en daar blijf je dan voornamelijk ook. En andere clubs binnen Dordrecht spreken ook niet echt aan. In Gorinchem leeft het voetbal veel meer. De ambities van SVW waren goed, er liep ook een goed elftal. Bovendien wilde ik een andere uitdaging aangaan. Dat maakte het uiteindelijk geen moeilijke beslissing om voor SVW te komen voetballen.

SVW 100 jaar: de oorlogsjaren

SVW in de 2e Wereldoorlog

Bron: Jubileumgids SVW 75 jaar

Na het verschijnen in 1941 van het oranje jubileumnummer, samengesteld door de heer H.H. Kuil, werd er zonder jubileumfeest begonnen aan de promotiewedstrijden tegen de Vlaardingse verenigingen V.F.C. en ‘De Hollandiaan’. Tegen V.F.C. werd twee maal gewonnnen doch tegen ‘De Hollandiaan’ uit verdiend met 2-1 verloren. In de laatste wedstrijd verloor ‘De Hollandiaan’ haar zeer verdienstelijk spelende Pauw v/d Roest, welke wegens een hartaanval tijdens aangehaalde wedstrijd kwam te overlijden. De hierop volgende beslissingswedstrijd op het toenmalige knusse Feyenoord-terrein bracht SVW een 4-1 winst, door doelpunten van Pietje Kuipers. Job van Mourik, Pé de Jongh en Aart de Boon. Niet onvermeld mag hier Arie van Maurik blijven, een man die reeds 12 jaar en met volle inzet SVW mede aan het 2e klasserschap hielp. Of aan Driekus den Adel, de oude stopperspil, die een steun en toeverlaat in de begeleiding betekende. In het restaurant hotel Metropole werd direct na de promotie een samenkomst gehouden en uiteraard, onder lovende woorden van burgemeester Van Rappard, feestgevierd en werd intiem het feest voortgezet in het café van Cees Aanen.

Seizoen 1942/1943
De oorlogsjaren begonnen zich steeds meer en meer af te tekenen. De eerste wedstrijd tegen Excelsior op Woudensteyn werden de spelers van SVW geconfronteerd met het afweergeschut van de bezetter. Onze hoofdmacht maakte een redelijk seizoen door, ondanks het grote verlies in 1942, toen 38 spelers van onze vereniging voor de Duitsers moesten gaan werken in o.a. Schweinfurt, (600 km. Van Gorinchem, gelegen onder Frankfurt) te weten: Aart de Boon, Jo v/d Berg, Tinie en Cees Hooikaas, Maarten Roza, Teus v/d Mijl, Cees v. Herpt, Dik Romijn, Wim Ducardus, Nico v. Heumen, Leo Biemans, Arie v. Heumen, Jan Rietveld, Jo v. Bommel, B. de Boon, Arie v. Haalem, W. v. Hallem, C. v. Haalem, Aart Smits, Cees Aanen, J. den Hartog, A. Muller, Zeegers, Arie van Maurik en nog meer SVW-ers.
Ondanks deze grote handicap op sportief gebied, wist SVW 1 zich ruimschoots te handhaven door het behalen van een 6e plaats in de eindrangschikking. Maar liefst 24 spelers behoorden dit seizoen tot de kern van ons 1e elftal.

Het seizoen 1943/1944 hield een noodcompetitie in en onderwijl sloeg de bezetter genadeloos toe. Onze accommodatie werd bijna tot op de grond toe afgebroken en de Hongerwinter van 1944 naderde. Niets wees er meer op dat Steeds Voorwaarts Wilhelmina ooit nog aan de slag zou kunnen gaan. Achter de schermen waren het maar enkelen die zich optimistisch toonden over de goede afloop en daaronder behoorde penningmeester Gerard Groenenberg (Sr.) die toch nog mensen in die tijd bereid wist te vinden hun contributie te voldoen.


5 mei 1945: Bevrijdingsdag

Bron: Jubileumgids SVW 75 jaar

Terwijl ‘Jan Snor’ in het toenmalige nieuwsbulletin in 1945 neerschreef: “Voorwaarts Vaderland, hoog de oude vaan, de stormklok luidt de opstand, de Geuzen breken baan”, namen Gerard Groenenberg, Toon den Uijl en anderen de schade op welke was berokkend aan de accommodatie aan de Arkelsedijk, terwijl trainer Bennis een ieder minstens 10 rondjes hard liet lopen op het terrein. De uit Duitsland teruggekeerde SVW-ers kozen het terrein als vakantieoord uit en droegen hierdoor in belangrijke mate bij aan het herstel.
De gehele SVW-familie is zeer bedroefd, na het lezen van het overlijdensbericht van Peter de Jongh. Eerst werd nu bekend, dat deze nogmaals zeer legendarische linksbuiten en oud-bestuurslid op 36-jarige leeftijd op 19-12-1944 was overleden te Hamburg. Een groot verlies voor zijn nabestaanden en voor onze vereniging. Het was Karel Lotsy, ooit bondsbestuurder, die in een persoonlijk woord in ons bevrijdingsnummer van 1945 dan ook met weemoed terugdacht aan de zo sportieve, talentrijke speler, die in een concentratiekamp overleed.

En nu de hand aan de ploeg. Terwijl vanaf 20 juli 1945 volgens een lokale krant weer aanvragen voor rijwielbanden kunnen worden ingediend (beroepshalve) is SVW zeer actief in het organiseren van vriendschappelijke wedstrijden. Teneinde meer geld te verkrijgen voor de wederopbouw, gaan niet minder dan 6 voetbalelftallen 2 dames handbalteams (totaal 250 personen) naar Leerdam. Daar dit per boot plaatsvindt, vraagt het bestuur van onze vereniging om een tegemoetkoming in de kosten. In café Wels vond de eerste contactvergadering plaats van de D.V.B. onder leiding van de P.H. v.d. Hoek ter opstarting van de competitie. Ook de heer P.A. Piantoni werd aangeschreven, daar onze voorzitter in de afgelopen jaren naar Dordrecht was verhuisd.


Ook het bestuur van SVW hield een algemene jaarvergadering. Het aantal bestuursleden werd gehandhaafd op 9, te weten: voorzitter: P.A. Piantoni, Secretaris: A. den Uijl, penningsmeester: G. Groenenberg en de overige commissarissen J.G. de Jongh, H. den Adel, J. v.d. Kind, G. den Adel, C. van Gemert en A. v.d. Heyden. Vastgesteld werd een terreinschade van fl. 7.023,50 en besloten werd een driedaags feest te organiseren, compleet met feesttent en het toenmaals onoverwinnelijke Elinkwijk uit Utrecht. De uiteindelijke opbrengst van fl. 3.000,- hielp SVW in die dagen een heel eind op weg.


SVW vlak na de oorlog (juli 1945)

Bron: Nieuwsblad voor Gorinchem en omstreken

Het terrein van SVW is aardig toegetakeld. De schutting en de kleine tribune, waarop terecht penningmeester Groenenberg toch zo trots was, zijn verdwenen, maar SVW heeft het geluk gehad dank zij zorgen van genoemden penningmeester, dat kleedgebouw, doelpalen en consumptietent zijn blijven staan. De club van de Arkelse Dijk kon daardoor aan de slag gaan en diverse wedstrijden zijn reeds gespeeld. Onder leiding van de heer Bennis oefent men regelmatig en ook de junioren zijn weer aan de slag. In het SVW kamp is men gelukkig, dat zovele leden uit Duitsland zijn teruggekeerd en vol vertrouwen ziet men hier de toekomst tegemoet. Ja, er is zelfs een geheel SVW-elftal, bestaande uit spelers die in Duitsland hebben gewerkt en wie zou voor deze mensen een beter ‘Vader’ kunnen zijn dan Groenenberg. Zaterdag j.l. was het een koddig gezicht hem met zijn ‘zonen’ naar Sleeuwijk te zien vertrekken. Ook over de financiële medewerking heeft men niet te klagen en naar we vernemen heeft SVW met haar terrein in de toekomst grote plannen, welke reeds in voorbereiding zijn. We zien hier dus een vereniging, die zich instelt op de a.s. competitie.

SVW 100 jaar: De Jubileuminterviews: Arie den Haan

“In 1952 ben ik lid geworden van SVW. Op mijn 15e werd ik lid. We kwamen met ons gezin uit Noordeloos in Gorinchem wonen. Op een gegeven moment wou ik lid worden van een voetbalclub. Bij mij in de straat woonden allemaal Unitassers, maar van die roodbroeken moest ik niets hebben, dat was de club van de witte boorden. Ik wou dus lid worden van SVW. Dus ging ik naar de Arkelsedijk (het oude SVW-complex) en ik zei tegen mijnheer Van Gemert dat ik graag vrijwilligerswerk wou gaan doen. Want voetballen kon ik niet, al geef je me 85 ballen, ik trap er geen één recht vooruit. In die tijd kreeg je een kwartje zakgeld en dan kocht ik een flesje limonade, dronk de helft op en de volgende week dronk ik de andere helft op en dan kreeg ik weer een kwartje zakgeld van mijn moeder.

25 jaar grensrechter bij SVW 1
Op een gegeven moment, op mijn zestiende, werd mij gevraagd of ik leider en grensrechter wou worden van het achtste elftal. Allemaal jongens van mijn eigen leeftijd. Een aantal jaren later kwam de vraag vanuit het bestuur of ik bij het derde elftal wou komen vlaggen. Toen ik 25 jaar was, ging ik bij het eerste elftal vlaggen. Ik heb 25 jaar gevlagd bij het eerste elftal. Van het bestuur heb ik toen nog een mooie oorkonde en een plaquette gekregen. Bij het eerste elftal, daar maakte je van alles mee als grensrechter. Ik heb altijd al een hekel gehad aan Rotterdam en Dordrecht. In Rotterdam ben je altijd een teringboer. Je wordt vaak verrot gescholden, maar ik heb het toch altijd naar mijn zin gehad in mijn tijd als grensrechter.
Moet wel zeggen dat we een aantal positieve, goeie jongens uit Dordrecht in het eerste elftal hebben gehad, Richard Smaal was altijd een prima jongen. Loek Bijl was een goede spits. Henk den Arend was een fantastische voetballer. Ook uit onze eigen jeugd kwamen toppers: Pierre Scheffers, Gerard den Haan, Marcel de Vries en Marco van Hoogdalem niet te vergeten.
SVW 1 heeft ooit nog eens tegen FC Utrecht gespeeld en ook tegen een oliestaatje, Bahrein. Theo Laseroms was daar trainer. Die wedstrijd heb ik allemaal gevlagd.
Ik ben ook nog 3 jaar materiaalverzorger geweest, samen met Rien Jochems. We werden niet betaald, ik heb nooit een cent gehad. Maar ik hoefde ook geen geld van SVW, ik heb het naar mijn zin gehad in mijn tijd als grensrechter. Daarna heb ik nog jaren het clubblad bezorgd en aan het begin van het seizoen bracht ik de seizoenkaarten rond.

Club van 25
We zijn in 1996 begonnen, met wijlen Hennie Kuipers, Herman Niesthoven, Wim de Boon en ik. Eerst als club van 50 gulden, later is dat de club van 25 euro geworden. We hebben destijds eerst een bijdrage gedaan om de club te redden, want anders was het over en sluiten geweest. Na jaren sparen hebben we nu € 40.000,- in kas. De enige kosten die we maken zijn van de Kamer van Koophandel en van de wedstrijdbal, die we jaarlijks sponsoren. We hebben drie jaar geleden ook kosten gemaakt voor een vergunning om een tribune te mogen plaatsen. Die vergunning kostte € 1.500,-. Maar die vergunning loopt binnenkort af, dus de tribune zal uiterlijk volgend jaar geplaatst moeten worden. We zijn tevreden met het aantal leden, we hebben ruim over de 100 leden, die trouw € 25,- per jaar bijdragen. Wij gaan volgend jaar wel stoppen met de Club van 25, zodra de tribune er staat. Dan is het mooi geweest en hebben we iets geweldigs weten realiseren.

Tribune
De tribune krijgt tussen de 225 en 235 zitplaatsen. En dan wordt die vier rijen hoog. Er komt onder de tribune een bergruimte en de eerste rij stoeltjes komt 1.20 meter boven het maaiveld uit. Er komt dertig centimeter ruimte tussen de stoelen, zodat je niet met je knieën tegen de stoel voor je zit gekneld. Het is de bedoeling om in de toekomst stoeltjes te gaan verkopen. Dan zou je € 25,- per seizoen betalen voor je eigen zitplaats op de tribune. Alle bestuursleden zijn positief over de komst van de tribune, dus we zien de toekomst rooskleurig in wat dat betreft.
We hopen ook dat de bouwer van de tribune ook wil optreden als sponsor van de tribune, dan zetten we er een groot reclamebord op van het bouwbedrijf, dat zou mooi zijn als we dat kunnen regelen.

Supporter
Als grensrechter mocht je natuurlijk nooit wat roepen of aanwijzingen geven, dus nu ik geen officiële functie meer heb tijdens wedstrijden, kan ik gewoon alles roepen. Hou het eens breed, kom er eens uit, zulke dingen roep ik dan. Ik heb het hart op mijn tong en heb al veel meegemaakt, dus ben ik altijd hoorbaar aanwezig langs het veld. Ik leef ontzettend mee. En niet alleen op zaterdag, maar ook op zondag ga ik regelmatig kijken.
Ik ken veel mensen binnen de club en in Gorinchem. Ook met het bestuur zijn de contacten goed. Ik kan overal binnen komen en heb aan niemand de pest. Zonder SVW zou ik achter de geraniums zitten. En ik heb niet eens geraniums. En ik heb ook geen computer, ik wil het niet en heb er geen zin in. Als ik wat van internet wil zien, ga ik even langs bij mijn zoon, die woont vlakbij.

Zondagafdeling
Het verdwijnen van de prestatieve zondagafdeling heeft pijn gedaan, het ging me aan mijn hart. Ik en ook veel andere SVW-ers hebben een knop moeten omzetten, we hebben enorm gebaald toen de zondag verdween. Maar uiteindelijk is het de redding van de club geweest, denk ik. Als we waren doorgegaan met de zondag, was heel de club knock-out gegaan. Maar met het verdwijnen van de zondag werd ineens de invulling van die dagen heel anders. Gelukkig hou ik van vissen en fietsen. En inmiddels ben ik helemaal voor de zaterdagtak van SVW. Nu ben ik puur voor de zaterdag, heb heel mijn vrije tijd op de zaterdag ingesteld. Naar uitwedstrijden rij ik altijd mee met Nico Zandbergen.
Maar toch, als er ooit weer een zondagelftal komt, zou ik daar voor zijn. Dan kom ik absoluut kijken, op welk niveau dan ook. Voorwaarde is dan wel dat er niet betaald gaat worden en dat we alleen met Gorinchemse jongens gaan spelen.

Clubliefde
Ik heb veel herinneringen aan SVW in de slaapkamer hangen, ondanks dat ik zelf bijna 75 jaar ben, vind ik dat leuk. Er hangen bijvoorbeeld allerlei jubileumvaantjes van onze club. Ik zou niet meer zonder SVW kunnen, de club is een stuk van mijn leven geworden. Ben er trots op dat SVW toegankelijk is voor iedereen. En dan ook vooral de toegankelijkheid van ons complex. We hebben een fantastische accommodatie. Dat is een stuk reclame voor onze club. Mensen met een rolstoel of kinderwagens kunnen overal komen bij ons.
Ben er ook trots op dat wij een prachtige presentatiegids uitbrengen. Daar kunnen we mee voor de dag komen. Wij zijn na Unitas en Schelluinen de derde club in de regio die zo een gids uitbrengt, fantastisch. De laatste keer dat ik bij Unitas ben geweest is in 1992, daarna ben ik nooit meer op het terrein gekomen. Ben daar één keer verrot gescholden aan de poort en toen was ik er meteen klaar mee.

Toekomst
Ik vind dat de communicatie binnen de club nog wel wat beter kan, binnen alle geledingen van de club. Maak van je hart geen moordkuil, speel geen kiekeboe. Erg belangrijk. We moeten het met elkaar doen, samen. Open zijn naar elkaar. Het clubbelang moet voorop staan. Zelf praat ik met iedereen, ik ken iedereen. Dat vind ik prettig, ik heb ook geen vijanden.”