Zelfs na de krankzinnige finale om de Nieuwsblad Cup kende
het spektakel geen grenzen. De anders zo ingetogen Wout van Gelder gooide
diverse remmen los en ontwierp voor de vuist weg een carnavalsstamper, die
Vader Abraham en De Twee Pinten degradeerde tot het niveau van lacherige
pubers.
Trainer Cees Duijzer, normaal een statig heertje, raakte in
vervoering en stoomde met Jan Twickler hoempaënd voorwaarts. Het was en bleef
te gek. Wat een finale, wat een machtig slot van het zesde toernooi om de
Nieuwsblad Cup. Sportpark Mollenburg was herschapen geweest in circus Toni
Boltini. Nadat alle dampen waren opgetrokken bleef Unitas als overwinnaar achter:
1-2.
 |
Fred Stamkot slaat een
SVW-aanval af. Links Henk Hommerson, rechts Wim van Kalkert en Ben Poot
|
Maar pas in de verlenging kon de hoofdklasser doordrukken.
Daarvoor een lawine aan kansen, aan beide zijden. Een wedstrijd met hoogstaand
spel en adembenemende spanning, met humor en glamour. En sportief. SVW schiep
de meeste kansen, Unitas organiseerde de beste kansen en de meeste doelpunten.
Een sprankelende dialoog op een swingend Mollenburg. Unitas – SVW is niet dood,
leve Unitas – SVW!
Sfeer
Unitas-trainer Cees Duijzer vond even de nuchterheid om
bekeken terug te blikken: “Pas na de winst op Schelluinen kwam bij ons de
motivatie. Vooral dankzij Ben Poot. Hij mag dan voor sommigen lastig zijn, hij
is zonder twijfel een sfeermaker.”
“Een knappe finale. Het had net zo goed 10-9 kunnen zijn in
plaats van 2-1, wanneer beide teams een afmaker hadden gehad. Wij speelden iets
slimmer, vond ik.”
Tegenpool Piet Kriesch lachte van oor tot oor. De nederlaag
kon hem eigenlijk bitter weinig deren. Natuurlijk had hij bliksems graag de Cup
gegrepen, maar op die manier verliezen. Klasse.
Kriesch: “Ja, beslist klasse. Jammer, dat we geen afmaker
hadden. Maar ik heb veel positieve punten gezien. Een Piet Prins bijvoorbeeld en
een Wim van Kalkert.” Piet Kriesch was niet gedeprimeerd. Hij relativeerde op
zijn bekende manier: “Weet je wat ik niet begrijp? Die haat tussen SVW en
Unitas, terwijl de spelers hartstikke goed met elkaar kunnen opschieten.”
Kriesch verdween even schielijk uit beeld als hij was verschenen. Hij zal na
enig denkwerk tot de conclusie moeten komen, dat Unitas – SVW is als een haat-liefdeverhouding.
Want wat is een Gorcum zonder SVW? Niets toch zeker, een dorre plek in een
groen gebied. En wat is Gorcum zonder Unitas? Niet toch zeker, een dode plek in
een kleurrijke omgeving. Dat is na deze finale wel duidelijk gebleken. De
topper van weleer is geen stukje folklore, geen mythe. Maar nu eindelijk weer
een erotisch werkstuk. Een ritsloos nummer vol sensatie.
Cupvoetbal
SVW-spits Henk Hommerson: “Dit was je reinste Cupvoetbal.
Dit willen de mensen.” En zijn maat Theo Hölzken: “Wat een zenuwen.” In het
theater van de lach was evenzeer tevredenheid troef. Ben Poot, de
publiciteitsbewuste Rotterdammer: “Ik heb me uitstekend vermaakt.” En Rob
Colijn gnuivend: “Ik heb lekker gevoetbald, nee heerlijk.” Het heerlijk avondje
begon voor de ongeveer 2500 toeschouwers om zes uur. Arbiter Smits voelde de
sfeer uitstekend aan en genoot met volle teugen: “Bruisende wedstrijd, ja leuk.
Het had net zo goed 5-5 of 6-4 kunnen zijn.”
Unitas – SVW werd dus geen duffe opsomming van taktiek en
botte kracht. De kansen spatten als dwarrelende zeepbellen door de gierende
piste. De streepjes, met Cor Hommerson op rechts, trokken het initiatief naar
zich toe, ook al omdat het spelletje van Unitas is gebaseerd op de lancering
van de twee spitsen Leo Golverdingen en Sjoerd Piersma door spelmaker Ben Poot.
Meende Anne Smit knorrig: “Unitas speelde laf voetbal.”
Mari Venderbos kwam een teenlengte tekort en een schot van
Rob Colijn werd door Smit op frivole wijze geplukt. De twee kemphanen gaven hem
van katoen en de rest zou nog veel onthullender worden. Dit is het voetbal,
waar de toeschouwers smachtend naar uitzien: twee voluit draaiende ploegen. Op
de aanval. Sportief.
Een supersprint van Leo Golverdingen betekende al kort na
het begin de weelde van een 1-0 voorsprong voor Unitas. Anne Smit redde, maar
de bal stuitte het strafschopgebied in, alwaar de instormende Ben Poot
vernietigend kanjerde: 1-0.
Na het afscheid van Cor Hommerson verscheen de
strafschoppenversierder Henk Hommerson, beter bekend als Dennis Law, op de
piste. Hommerson is in staat om met handen, voeten en buik een doelpunt te
maken. Maar ditmaal lukte het hem niet. Maar wat had hij ernaar gesnakt: “Wat
jammer, wat jammer. Mijn laatste potje voor de streepjes en dan geen doelpunt.”
De streepjes hunkerden naar de gelijkmaker. En die kwam. Ben
Poot vloerde Wim van Kalkert. E vrije schop van Hennie de Jong werd door het
talent Wimpie fraai in de bovenhoek geknikt: 1-1. Dolle pret. Een heerlijk
sfeertje en het was nu buigen of barsten. Cecil Brood doemde alleen voor
Spuybroek op. Mis. Sneltrein Venderbos kwam voorlangs en Hommerson kwam oog in
oog met Stamkot. Het stadion zinderde, trilde, brulde. Het bleef 1-1.
Verlenging
Even mochten de artiesten een yoga-oefening doen van leider
Herman Smits. Daarna weer druk op de ketel. Unitas – SVW ging opnieuw van start
als een kapper, die in een middag 300 klanten knipt. Wat een kansen!
Sjoerd Piersma deed de Cup bij Unitas belanden. Een
dieptepass, een sprint en Spuybroek was geslagen. Zei Hennie van Brakel boos: “De
grensrechter stond te slapen, het was duidelijk buitenspel.” Het weerwoord van
arbiter Smits: “Piet Prins en Hölzken stonden te snurken.” Op het moment van
spelen bevond Piersma zich een halve meter voor Piet Prins. Zeker weten.
Het bleef 2-1, want de goochelaars waren moe. Zonder dollen,
zonder overdrijving, mensen: dit was het echte voetbal. Unitas – SVW is niet
door, leve Unitas – SVW!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten