De Gorcumse Derby: SVW rekent af met complexen (maart 1991)

De tweeduizend toeschouwers, die ongetwijfeld met gekromde tenen van de zenuwen sportpark Mollenburg hadden betreden, moesten zondag lang wachten alvorens er van enig spektakel in de derby SVW – Unitas sprake was. De inzet van de tweede periodetitel en de spanning van beide ploegen om door de ander niet gekleineerd te worden, bleken een grote druk voor een lekker potje voetbal. Het was SVW dat die druk het beste de baas bleef en de wedstrijd uiteindelijk met 3-2 uithaalde.

Een verdiende overwinning voor de streepjes, die hun basis daarvoor eigenlijk al in de eerste helft legden. Ook al werd er toen niet gescoord, Unitas schrok duidelijk van de snelle aanvallen en fysieke kracht van haar stadgenoot.

“De twee voetbalgrootmachten” schreef SVW in haar programmaboekje. Een beetje overdreven, want met de periodetitel is er de kans te promoveren naar de hoofdklasse, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat zowel Unitas als SVW er niet voor is om tot de rijen der hoofdklassers toe te treden. Moet dat er toch één worden, dan heeft SVW de betere papieren.

Unitas is nog niet helemaal kansloos om nog een periodetitel in de schoot geworpen te krijgen. Wanneer Unitas er voor zorgt de derde plek op de ranglijst te koesteren, kan het nog nacompetitie spelen en wie weet treffen beide Gorcumse clubs elkaar dan weer.

Voorjaarsmoeheid

Unitas zal dan anders moeten voetballen dan de laatste weken. Zondag tegen SVW leek de ploeg in de eerste helft last te hebben van vroege voorjaarsmoeheid. Trainer Ton Verkerk: “Ik weet niet waar die matheid vandaan kwam. In de eerste tien minuten ging het nog wel, maar daarna zakten we helemaal weg en speelden we tactisch ook slecht. We gingen steeds meer de lange bal hanteren, kwamen daardoor niet in balbezit en speelden onszelf op die manier uit de wedstrijd. Daarnaast is een aantal spelers flink uit vorm.” En dat kun je in zo’n derby natuurlijk helemaal niet gebruiken. De strepen hadden daar veel minder last van en speelden, zoals de geschiedenis al veel vaker heeft laten zien, agressiever. Maar het speelde ook beter voetbal. Hans van Dongen hierover: “Altijd als SVW van Unitas won, kwam dat door de scheidsrechter, of door het slechte spel van Unitas of door weet ik wat. Nooit werd er gezegd, dat SVW gewoon goed speelde. Hieruit blijkt dat SVW zich op de één of andere manier nog steeds minder acht dan Unitas, maar dat is anno 1991 niet meer. Daarnaast hoeft Unitas ook geen excuses in de vorm van een slechte scheidsrechter te bedenken: SVW heeft gewoon met beter voetbal gewonnen.”

Perry Leijdman (links) schiet het winnende doelpunt achter Unitas-doelman Erik Plieger

Oog van de naald

Een waarheid als een koe, maar daarbij dient wel aangetekend te worden dat zijn ploeg, doordat die in de eerste 45 minuten verzuimde te scoren, in de tweede helft een aantal malen door het oog van de naald kroop. Ook al was SVW beter, als Unitas in die tweede aflevering op voorsprong was gekomen, had Van Dongen daar niets aan kunnen veranderen. Maar dat gebeurde niet, doordat zowel Peter van Opijnen als René van de Broek bij de stand van 1-1 een ogenschijnlijk onmogelijke doelkans om zeep hielpen.

Die 1-1 stand was tot stand gekomen in het begin van de tweede helft. Bij SVW was Peter de Jong in de rust in de kleedkamer gebleven en mocht Marcel de Vries bewijzen het spelletje niet verleerd te zijn. Hij greep die kans met beide handen aan en stond aan de basis van de openingstreffer. Dat was al na drie minuten. Een voorzet van De Vries belandde voor een vrijstaande Hans Stout, die beheerst inschoot: 1-0.

Kort daarna was het diezelfde De Vries, die vanuit de rebound de 2-0 op zijn slof had. Dick Stuy van den Herik haalde de bal van de lijn. Hierdoor werd een vroegtijdige uitschakeling nog even gerekt, want nadat Verkerk de langzame Marco van den Heuvel had gewisseld voor André Bergman en de onzichtbare Digerto Biemans het veld had moeten ruimen voor Jan-Arie Visser, was het Van Opijnen –eveneens in slechte doen- die een enorme kans kreeg. Vrij voor doel van Pierre Scheffers kopte hij over.

In de 21^e minuut kreeg Van den Broek het even op zijn heupen, al had niemand hem in de eerste helft gezien. Nu brak hij goed door en werd in de sandwich genomen door Rob Verweij en Gijs Dekker: strafschop besliste scheidsrechter Tetteroo uit Zoetermeer. John Roubos schoot koelbloedig in en zo was stand weer gelijk.

Spanning

In deze fase ontstond ook de meeste spanning en bracht de derby eindelijk wat je er toch steeds van verwacht. Een beetje irritatie aan beide kanten, grandioze inzet, veel fouten, die de spanning vaak alleen verhoogden en eindelijk een publiek dat ook iets van haar matheid verloor.

“Degene die nu scoort wint”, sprak een zenuwachtige Sandor Popovics op de tribune. De huidige trainer van Excelsior is een fervent Unitas-aanhanger en slaat als het even kan geen wedstrijd over. “Maar eigenlijk had ik niet willen komen. Ik vind zulke wedstrijd maar spannend. Ik heb gisteren zelf al verloren tegen Emmen en ik heb vandaag geen zin in een nieuwe teleurstelling.”

Zoals Popovics dachten veel Unitassers, want veel aanhang was op Molenvliet gebleven om vanuit de kantine de wedstrijd op de regionale radio te beluisteren. Wie is er nu bang voor wie?

Maar die angst bleek terecht, want nadat René van de Broek zijn schot op de paal uiteen had zien spatten, was het drie minuten later opnieuw Hans Stout die doel trof. De meningen waren verdeeld over dit doelpunt, dat voortkwam uit een vrije trap, uitgelokt door Lermo Carlo op de rand van het zestien meter gebied. Volgens Unitas was er helemaal niets aan de hand, volgens SVW was die vrije trap terecht. In elk geval was al meermalen gebleken dat de verdediging van Unitas veel moeite had met Carlo, die puur op fysieke kracht een plaag bleek voor het doel van Erik Plieger. Menig Unitasser zal meermalen voor zichzelf de wens hebben geuit, dat die Carlo zondag nog maar in een rode broek had gespeeld. Want ook in de eerste helft had de kopsterke middenvelder de Unitas-aanhang enkele malen doen zucten toen zijn kopballen net naast of over gingen.

Dat hij het was, die de vrije trap veroorzaakte, was eigenlijk bijzaak. Hoofdzaak was dat die bal er gewoon niet in had gemogen. En dat vond ook Verkerk, zelf ooit keeper: “Erik had die val moeten zien aankomen langs de muur.”

Va Banque

Dat het toen ook nog 3-1 werd, was een logisch gevolg van het va banque-spel van Unitas. Het was de goed spelende Perry Leijdsman,die zondag bewees weer helemaal terug te zijn, die op de solotoer ging en de derde SVW-treffer scoorde. Het was gedaan met Unitas. De korte opleving van de roodbroeken was niet genoeg geweest. Dat ze nog eenmaal scoorden, kwam door onoplettendheid van de SVW-defensie, die dacht dat de buit al binnen was. Het was Jan-Eduard Roza die daarvoor tekende.

De vreugde was groot in het SVW-kamp. In polonaise gingen de streepjes van het veld de kantine in. De champagne vloeide rijkelijk in de kleedkamer en de spelersvrouwen werden bedolven onder bloemen. Een vroeg kampioensfeestje bij de streepjes, dat door Unitas niet meegemaakt wilde worden, want na afloop was er in de kantine van SVW nagenoeg geen speler van de roodbroeken meer te vinden.