De mannelijkheid van Koning Cup-voetbal dient,
na Nieuwsblad-bekerfinale numero één, in ernstige twijfel te worden getrokken.
De zoveelste derby-editie Unitas – SVW (2-0) maakte dat zaterdag onomstotelijk
duidelijk. Niet voor wat de botsing binnen de lijnen betreft, maar wel hoe die
botsing zich presenteerde aan het publiek. Immers, in deze machtige
slotapotheose van het toernooi leek de aanwezigheid van een geraffineerde en
mysterieuze vrouw opgesloten. Een koket madammeke, dat koste wat kost veroverd
moest worden. En omdat Unitas net dat beetje meer routine bezat om haar
grillige karaktertrekken te beteugelen, mocht zij haar prijzenkast bijvullen.
Ondanks dat de sympathie van de 2.000 kijkers in
handen van SVW terechtkwam. Doch de onbesuisde, maar ook hartveroverende pogingen
van de Mollenburgers vermochten Koningin Bekervoetbal niet tot overspel
verleiden. Al heeft zij in dit enerverend sluitstuk wel enkele keren op het
randje van overgave gebalanceerd. Maar net toen zij dreigde te capituleren voor
het stoutmoedige kick-and-rush spelletje van de underdog schoot Unitas, middels
Jan de Boon, de tweede Cupido-pijl af, die doel trof. Waarmee de kansen van SVW
om alsnog haar hand te grijpen voorgoed tot nul gereduceerd werden. Misschien
wat geflatteerd, maar achteraf bezien toch wel verdiend. Het negentig
centimeter hoge Nieuwsblad-kunstwerk was terecht gekomen bij de formatie, die
voetbal speelde en niet bij de formatie, die voetbal maakte. Hoe lovend dit
streven mocht zijn. Maar ook begrijpelijk. SVW, competitiegewijs twee klassen
lager ingedeeld dan Unitas, had in tegenstelling tot haar grote broer, niet te
verliezen, doch alles te winnen.
Wat de Beuk-boys van meet af aan dan ook
demonstreerden. Met fors ingrijpen werd de frontlinie van Unitas aan het
verstand gebracht, dat doelpunten op deze zonnige middag niet voor het oprapen
lagen. Arie de Kuiper kwam dat, overigens zonder opzet, op een fikse bloedneus
te staan, toen hij samen met doelman Herman van Leeuwen duelleerde om een hoge
trekbal van Jan de Boon. Van Leeuwen werd winnaar, maar was even later kansloos
bij een daverende knal van Gerard Prinssen. Net naast de paal kletterde het
leer tegen de reclameborden. SVW had trouwens in deze eerste schermutselingen
toch niet over geluk te klagen, zoals toen Jan de Boon op een haar na miste bij
een levensgrote kortsluiting tussen Van Leeuwen en Henk Hommerson.
Kwijt
Maar gaandeweg raakte SVW het ontzag voor haar
opponent kwijt. Langzaam, maar wel zeker, trokken de Mollenburgers, die Toon de
Jongh op de linksbackplaats hadden geposteerd, het initiatief naar zich toe.
Doch erg gevaarlijk werk kreeg Stamkot niet op te knappen. Voornamelijk omdat
de voorhoede van SVW de zwakste schakel van de equipe was. Livain leek het
ogenschijnlijk belangrijker te vinden bewaker Wout van Gelder het leven zuur te
maken dan Stamkot het nakijken te geven, terwijl Jan Zwets te ver
teruggetrokken en te matig opereerde om zijn spits enigermate te ontlasten.
Gevaar
Het enige gevaar, voor zover daarvan gesproken
kon worden, in de eerste Mollenburg-lijn had Unitas te duchten van Sjaak van
Vliet. Maar Gerrit van Loon stond hem niet meer dan één zachte inzet in de
richting van Stamkot toe. Nochtans moest de Unitas-doelman frequent gebruik
maken van katachtig keeperswerk, omdat het middenrif van de derdeklasser de
opdracht, om te schieten wanneer dat mogelijk was, naar hartenlust uitvoerde. Bekwaam
ontwrichtte hij echter de verdienstelijke knallen, die onder meer Tonny van ’t
Hoff en Cor Hommerson op zijn heiligdom loslieten.
Laconiek
Unitas had gewaarschuwd moeten zijn, maar
niettemin bleef het de zaken rond de middencirkel laconiek en slordig
aanpakken. Ook nadat twee SVW-corners in successie hachelijke taferelen in het
zestienmetergebied hadden opgeleverd. Verrassend was het daarom toch wel, dat
de openingstreffer aan de overzijde viel. De Boon stoomde op volle snelheid de
veel te gretig inkomende Cor Hommerson voorbij en zette messcherp voor. De
Kuiper miste, Prinssen niet. Snijdend hard joeg hij het leer tegen Van Leeuwen
aan, waarna het voor killer De Boon een simpel klusje was om de terugspringende
bal over de lijn te werken (1-0).
Bedrogen
Wie echter had verwacht dat Unitas nu wel zou
doordrukken kwam bedrogen uit. Angstig kroop het in zijn schulp om de
gefrustreerde aanvalswoede van SVW over zich heen te laten gaan. Een pose, die
de Van der Zeeuw-formatie na de hervatting, met Peters als vervanger van de
geblesseerde De Kuiper, zonder overtuiging continueerde. Wat bedeesd en
verdedigend niet altijd even safe moest het SVW een aanvallende veldmeerderheid
toestaan. Met Johan Muller in plaats van Piet Prins gingen de pupillen van Beuk
opnieuw vol overgave in de slag. Unitas wilde wel counteren, maar moest ervaren
dat het middenveld over weinig zuivere passes beschikte, terwijl de opkomende
vleugelverdedigers Van Loon en Muller efficiënt door Van Vliet en Zwets werden
afgestopt. Geïrriteerd Unitas trachtte de bakens op een wat vinniger wijze te verzetten,
doch dat kostte Pellikaan (al voor de rust) en Slijkoord een officiële notitie
van de goed leidende Versluis. Waaruit niet kan worden geconcludeerd dat Unitas
zoveel meer hardheid in haar spel mixte dan SVW. Voor een evenwichtige balans
had Versluis dan ook best een SVW-er met een officiële waarschuwing mogen
honoreen.
Speuren
Intussen bleef datzelfde SVW volijverig speuren
naar gaten in de Unitas-afweer. En die waren er. Slijkoord werkte een hoekschop
van Hommerson in opperste paniek loodrecht het luchtruim in. Stamkot, gehinderd
door De Jongh, werkte onvoldoende weg en Joop van de Bosch kreeg een uniek
presentje op 1-1. Via de voet van Van Gelder caramboleerde de knikker echter in
de veilige handen van de nog liggende Unitas-goalie. De mentale tik, die een
teleurgesteld SVW hieruit peurde, bleek een beslissend keerpunt. Weliswaar
gingen de roodwitte zebra’s door met pressie uit te oefenen, maar de wil, de
spirit en het geloof in eigen kunnen, was verpulverd. Unitas heeft haar zin
gekregen. En het kreeg zelfs nog meer bij één van de weinig vloeiende
break-outs. Een subtiel één-tweetje tussen Putters en Peters wrikte het linker
verdedigingsblok van SVW open. Wat op zich nog niet fataal had hoeven zijn,
wanneer Richard Pellikaan (de absolute uitblinker) Putters beheerst in het nauw
had gedreven. Nu hapte hij te fel toe en kon Putters zich handig vrij
manouvreren. Er volgde een trekballetje op maat, dat via Peters in de
linkervoet van De Boon rolde. En dat betekent in negen van de tien gevallen een
treffer. Ditmaal ook. Onzichtbaar hard flitste het leer langs de vertwijfeld
springende Van Leeuwen in het nylon (2-0).
SVW was definitief teruggezet. Definitief
verslagen. Maar het had haar aanspraak op de Nieuwsblad-kelk met ere verdedigd.
Een finalist waardig.
 |
Jan de Boon heeft 2-0
aangetekend. Het stilistisch hoogstandje van Herman van Leeuwen ten spijt
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten